Ann – Vertaling Nederlands-Engels van artikel in De Telegraaf zaterdag 17 december 2022
Ann – Translation Dutch-English of article in De Telegraaf Saturday 17 December 2022
| Verbintenis: Hoe Rob Verboog met een groots eerbetoon de herinnering aan zijn overleden soulmate Ann levend houdt
Monument voor de eerste liefde. Over de liefde gaat dit verhaal, en over rouw. Over verraad, herinneringen, verbintenis, eeuwig gemis en moederliefde. Over een man die op hartverscheurende wijze moet ontdekken dat zijn jeugdliefde al lang geleden overleden is. En over het monument dat hij voor haar opricht. „Haar jongste dochter kende haar muzieksmaak niet eens.” Marie-Thérèse Roosendaal De rouwadvertentie sprong eruit. Bovenaan een geel blokje, en daar in blauw geschreven de naam Ann. „In haar eigen handschrift.” Een foto van een blond meisje met een blije lach. Sterfdatum 11 november 1991. Rob Verboog (66) liet deze advertentie op 11 november 2022 plaatsen in De Telegraaf. „Exact 31 jaar nadat Samantha-Ann de Villiers-Perik overleed op 35-jarige leeftijd. Het was de eerste sterfdatum waarop ik om Ann kon rouwen, eerder wist ik niet dat zij dood was. Onbewust ben ik altijd naar haar op zoek geweest. Tientallen jaren keek ik achterom als ik ergens voor mijn werk in het buitenland een glimp blond haar zag en een vrouw Engels hoorde spreken. Op luchthavens, op straat. Nooit was het Ann. Toen er eenmaal internet was, googelde ik haar vaak maar dat leverde niets op, op haar meisjesnaam kwam geen match.” Om misverstanden voor te zijn: Rob is een gelukkig man. „Ik ben gezegend met twee grote liefdes. Ik ben al jaren getrouwd met Wally en zij is net zo’n soulmate als Ann. Ze heeft me altijd gestimuleerd mijn eerste liefde op te sporen.” „In familiegesprekken kwam Ann vaak voorbij. ‘Hoe zou het met haar gaan?’, vroegen we ons af aan het kerstdiner of op een verjaardag. Wat zou er van haar geworden zijn, waar zou ze wonen? Tot vier weken voor het overlijden van mijn moeder had ik het met haar nog over Ann.” Rob Verboog is enig kind. „De laatste jaren bezocht ik haar twee keer per dag als mantelzorger, we hadden een goede band.” En dat maakte het voor hem zo onbegrijpelijk dat zij heel lang wél wist hoe het met Ann was. „Mijn moeder heeft zes jaar post van Ann, gericht aan haar, maar ook zes kaarten en wat brieven die aan mij waren geadresseerd, achtergehouden en daar vervolgens tweeënveertig jaar over gezwegen.” Hij bladert door een stapel luchtpostenveloppen. „Na mijn moeders dood haalde ik haar huis leeg, en in april van dit jaar vond ik de eerste. Ik herkende het handschrift direct. Ik vond nog meer kaarten en brieven van Ann aan mij. Opengemaakt.” Perplex Onnodig zijn verbijstering te schetsen. „Ik stond perplex, zakte door de grond. Dit was zo zuur, zo rottig. Eerst was ik woedend, maar achteraf kon ik het wel verklaren. Mijn moeder wilde niet dat ik naar Zuid-Afrika zou emigreren, het thuisland van Ann.” Meer wil hij er niet over kwijt. „Ik wil mijn moeders nagedachtenis zeker niet bezoedelen. En zij heeft zeer waarschijnlijk niet geweten dat Ann was overleden.” Rob en Ann ontmoetten elkaar in de zomer van 1975. „Negentien jaar was ik en erg recalcitrant. Ik had net mijn eindexamenjaar atheneum verprutst. Ik was totaal gedemotiveerd, wilde veel liever gaan ondernemen in het buitenland. Bij een sluis op de Maas lagen mijn ouders en ik op onze vlet te wachten. Op de plezierboot naast ons zat Ann, ook negentien jaar, met haar moeder, jongste zusje en stiefvader. Een mooi blond meisje, sprekend haar moeder, die toen een bekend fotomodel was in Zuid-Afrika. Zij waren hun thuisland tijdelijk ontvlucht vanwege de apartheid.” Ann, geboren als Stieger, had de achternaam van haar stiefvader, Perik, aangenomen. „Onze ouders besloten bij elkaar in de buurt te blijven, dat was veiliger tussen de drukke vrachtvaart op het Julianakanaal. Toen we aanlegden in Maastricht, verkenden Ann en ik samen de stad, de dag erna de volgende havenplaats. We begonnen met praten en hielden niet meer op. Ik vertelde over mijn toekomstdroom en onomwonden zei ze dat ik stom was dat ik mijn opleiding niet afmaakte. Zonder papiertje kwam ik in het buitenland nergens aan de bak. Met die woorden kreeg ze me terug in de schoolbanken en heeft ze me gered. Op de vierde avond was er die klik. Het oversteeg verliefd zijn. Soulmates waren we, niets minder. Ann was altijd positief, welgemanierd, geestig, ondernemend en sociaal.” Na de zomer gingen haar ouders terug naar Durban. „Ann bleef in Nederland vanwege mij. In Oosterbeek huurde ze een kamer en ze begon in Arnhem met secretaresseopleiding Schoevers.” Racisme Nadat ze geslaagd was wilde Ann terug. „Ze miste haar moeder en zusjes. Het speelde ook mee dat ze in Nederland in die tijd als witte Zuid-Afrikaanse direct bestempeld werd als racist. Wat ze juist niet was! Ann sprak Zoeloes en was daar juist vertrokken vanwege het verschrikkelijke racisme. Het viel haar steeds zwaarder om tegen dat vooroordeel te moeten vechten.” Verloofd Zij vertrok, Rob zat binnen de beslotenheid van particuliere universiteit Nyenrode. „Een relatie over 11.000 kilometer is lastig. Bellen was peperduur, we schreven elkaar bijna wekelijks. In 1977 heb ik haar bezocht in Zuid-Afrika en verloofden we ons.” Een lach: „Dat deden mensen in die tijd.” Op tafel in Werkhoven ligt de foto van die twee, gelukkig lachend. Wat ongemakkelijk bekent hij dat hij de van Ann gekregen haarlok altijd heeft bewaard. Met zelfspot: „Hoe romantisch! En ik heb ook nog een rok die zij bij mijn ouders had achtergelaten omdat niet alles in haar koffer paste.” Met kerst 1977 maakte zij het uit, vanwege allerlei privé-beslommeringen. „Ik heb altijd een bloedhekel aan kerst gehouden. Ik was intens verdrietig, maar we beloofden contact te houden en elkaar altijd te steunen. Zo triest dat ik dat niet heb kunnen waarmaken. Ons laatste contact was van 1980, tot dan deelden we zelfs nieuwe verliefdheden met elkaar.” Een tijdsprong naar dit jaar. „In mijn moeders huis vond ik ook haar trouwkaart en kon ik dus op haar achternaam googelen. Het eerste wat in beeld kwam was de foto van haar grafsteen. Ik was in shock.” Rob Verboog schiet vol. „Zo jong, zo lang geleden al overleden, al die tijd dat ik haar zocht. Nadat de diagnose eierstokkanker werd gesteld is ze vanuit Engeland, waar ze toen woonde, met haar gezin teruggegaan naar Zuid-Afrika. Daar stierf ze drie maanden later. Haar beide dochtertjes waren pas 5 en 3 jaar oud.” Op het geboortekaartje van haar oudste zag Verboog dat ze in 1986 in Den Haag was bevallen. „Ann was dus toch naar Nederland teruggekeerd en zat al die tijd zo dichtbij… Van haar jongste zus, die ik in Australië had opgespoord, hoorde ik dat mijn moeder Ann had gebeld met de mededeling dat ze mij niet moest laten weten dat ze terug was, want ik was zo kapot geweest door de relatiebreuk.” Hij schudt zijn hoofd in onbegrip. „Moet je nagaan, toen was ik al gelukkig getrouwd met Wally. En twee maanden nadat Ann beviel van haar oudste, werd onze dochter geboren. Nota bene vernoemd naar Ann!” In een paar maanden wist Rob delen van het leven van Ann te achterhalen. „Na Den Haag, waar ook haar tweede werd geboren, verhuisde ze naar Engeland. Ze heeft veel secretaressebanen gehad, en ontwierp bruidsjurken. En ze deed veel goeds voor weeskinderen in Zuid-Afrika. Ze heeft veel ellende meegemaakt. In haar brieven ging het over de belabberde situatie in Zuid-Afrika, waar vrienden werden gedood, en hoe ze in een saferoom zat toen ze thuis werd overvallen.” Voor 11 november had hij bloemen voor haar graf besteld. „De bloemiste was zo geraakt door mijn verhaal dat zij maar een schijntje rekende. Haar man heeft zelfs het graf opgeknapt, want de steen was bedolven onder aarde. Ik kreeg een voor- en na-foto. Ongelooflijk, dat een wildvreemde dat doet!” Met haar echtgenoot heeft hij nog geen contact gehad, haar oudste dochter heeft hij nog niet weten te traceren, haar jongste wel. „Op de foto is ze het evenbeeld van Ann. Zij was drie toen haar moeder overleed en wist vrijwel niets van haar, niet eens haar muzieksmaak. Ik kon haar vertellen dat ze gek was op Olivia Newton-John, dat wij verloofd waren geweest, en dat ze haar voorliefde voor water niet van een vreemde heeft.” Puzzeltocht Voor haar dochters heeft Verboog de speciale site www.samantha-ann.nl opgezet, waarop mensen herinneringen aan Ann kunnen delen. „Op de advertentie kwamen veel reacties. Ik heb haar oude overbuurvrouw uit Engeland opgesnord en buurmeisjes die bij haar hadden gespeeld. Over haar Haagse periode weet ik weinig. Ik zoek een Amerikaanse vriendin die getrouwd was met een Iraanse doctor en in 1986 in de flat aan De Brink woonde. Van haar Schoeverstijd zoek ik studiegenote Sandy, ik hoop dat meisjes die die opleiding deden in 1975-1976 in Arnhem, zich melden. Met een puzzeltocht naar ontbrekende stukjes bouw ik een eerbetoon aan Ann en houd ik haar levend.” +++++++++++++++++++++++++++++++ Onderschriften en koppen: Het stapeltje luchtpost, achtergehouden door zijn moeder. „Ze wilde niet dat ik naar ZuidAfrika zou emigreren.” De rouwadvertentie voor Ann op 11 november 2022, precies 31 jaar na haar overlijden. De speurtocht naar Ann was en is er een vol ontbrekende puzzelstukjes voor Rob Verboog. „Zo lang geleden overleden al, al die tijd dat ik haar zocht.” Foto’s:Thijs Rooimans We begonnen met praten en hielden niet meer op. De foto’s van een paar jaar geluk vormen handenvol herinneringen. Links de foto uit de verlovingstijd van Rob en Ann, in 1977. Ik heb altijd een bloedhekel aan Kerst gehouden. Ik was intens verdrietig. |
| Commitment: How Rob Verboog keeps the memory of his late soulmate Ann alive with a grand tribute.
Monument to first love. This story is about love, and mourning. About betrayal, memories, commitment, eternal loss and motherly love. About a man who has to discover in heartbreaking fashion that his childhood sweetheart died long ago. And about the monument he erects for her. “Her youngest daughter did not even know her taste in music.” Marie-Thérèse Roosendaal The obituary stood out. A yellow block at the top, and Ann’s name written in blue there. “In her own handwriting.” A picture of a blonde girl with a happy smile. Death date 11 November 1991. Rob Verboog (66) had this ad placed in De Telegraaf on 11 November 2022. “Exactly 31 years after Samantha-Ann de Villiers-Perik died at the age of 35. It was the first death date I could mourn Ann, before that I didn’t know she was dead. Unconsciously, I was always looking for her. For decades, I looked back whenever I saw a glimpse of blonde hair and heard a woman speaking English somewhere for my work abroad. At airports, on the street. Never was it Ann. Once there was internet, I often googled her but it yielded nothing, on her maiden name there was no match.” To avoid misunderstandings: Rob is a happy man. “I am blessed with two great loves. I have been married to Wally for years and she is as much a soulmate as Ann. She has always encouraged me to track down my first love.” “In family conversations, Ann often came up. ‘How would she be?’ we would ask ourselves at Christmas dinner or on a birthday. What would have become of her, where would she live? Until four weeks before my mother’s death, I was still talking to her about Ann.” Rob Verboog is an only child. “The last few years I visited her twice a day as a carer, we had a good relationship,” he says. And that made it so incomprehensible to him that for a very long time she did know how Ann was doing. “My mother withheld mail from Ann for six years, addressed to her, but also six cards and some letters addressed to me, and then kept silent about it for forty-two years.” He leafs through a stack of airmail envelopes. “After my mother’s death I emptied her house, and in April this year I found the first one. I recognised the handwriting immediately. I found more cards and letters from Ann to me. Opened.” Perplexed Needless to outline his bewilderment. “I was perplexed, sinking through the floor. This was so sour, so rotten. At first I was furious, but afterwards I could explain it. My mother did not want me to emigrate to South Africa, Ann’s homeland.” That’s all he wants to say about it. “I certainly don’t want to tarnish my mother’s memory. And she very likely did not know that Ann had died.” Rob and Ann met in the summer of 1975. “Nineteen I was and very recalcitrant. I had just messed up my final exam year at secondary school Atheneum. I was totally demotivated, much preferred to go abroad to do business. At a lock on the river Maas, my parents and I were waiting on our Vlet boat. On the pleasure boat next to us was Ann, also nineteen, with her mother, youngest sister and stepfather. A pretty blonde girl, speaking her mother, who was then a well-known photo model in South Africa. They had temporarily fled their homeland because of apartheid.” Ann, born Stieger, had taken her stepfather’s surname, Perik. “Our parents decided to stay near each other, which was safer among the busy cargo shipping on the Juliana Canal. When we docked in Maastricht, Ann and I explored the city together, the next port the day after. We started talking and didn’t stop. I told about my dream for the future and bluntly she said I was stupid for not finishing my education. Without a piece of paper, I couldn’t get a job anywhere abroad. With those words, she got me back in school and saved me. On the fourth night, there was that click. It transcended being in love. Soulmates we were, nothing less. Ann was always positive, well-mannered, witty, enterprising and social.” After the summer, her parents went back to Durban. “Ann stayed in the Netherlands because of me. In Oosterbeek, she rented a room and she started Schoevers secretarial training in Arnhem.” Racism After she passed, Ann wanted to go back. “She missed her mother and sisters. It also played into it that in the Netherlands at that time, as a white South African, she was immediately labelled a racist. Which she was precisely not! Ann spoke Zulu and had left there precisely because of the terrible racism. It was increasingly hard for her to have to fight that prejudice.” Engaged She left, Rob sat within the confines of private university Nyenrode. “A relationship across 11,000 kilometres is tricky. Calling was extremely expensive; we wrote to each other almost weekly. In 1977, I visited her in South Africa and we got engaged.” A laugh: “That’s what people did in those days.” On the table in Werkhoven is the photo of the two of them, smiling happily. Somewhat uncomfortably, he confesses that he has always kept the lock of hair he got from Ann. With self-mockery: “How romantic! And I also have a skirt she had left with my parents because not everything fitted in her suitcase.” She broke up with him at Christmas 1977, due to all sorts of private concerns. “I always hated Christmas. I was intensely sad, but we promised to keep in touch and always support each other. So sad that I wasn’t able to keep that. Our last contact was from 1980, until then we even shared new crushes with each other.” A time jump to this year. “In my mother’s house, I also found her wedding card and so was able to google her surname. The first thing that came into view was the picture of her gravestone. I was in shock.” Rob Verboog shoots up. “So young, passed away so long ago, all this time I was looking for her. After she was diagnosed with ovarian cancer, she returned to South Africa with her family from England, where she was living at the time. There she died three months later. Both her little daughters were only five and three years old.” On her eldest’s birth card, Verboog saw that she had given birth in The Hague in 1986. “So Ann had returned to the Netherlands after all and was so close all this time… I heard from her youngest sister, whom I had tracked down in Australia, that my mother had called Ann to tell her not to let me know she was back, because I had been so devastated by the relationship break-up.” He shakes his head in incomprehension. “Imagine, by then I was already happily married to Wally. And two months after Ann gave birth to her eldest, our daughter was born. Notoriously named after Ann!” In a few months, Rob managed to trace parts of Ann’s life. “After The Hague, where her second was also born, she moved to England. She had many secretarial jobs, designing wedding dresses. And she did a lot of good for orphans in South Africa. She experienced a lot of misery. Her letters talked about the lousy situation in South Africa, where friends were killed, and how she was in a saferoom when she was mugged at home.” For November 11, he had ordered flowers for her grave. “The florist was so touched by my story that she charged only a pittance. Her husband even fixed up the grave as the stone was buried under earth. I was given a before and after photo. Unbelievable, that a complete stranger would do that!” With her husband he has not yet been in touch, her eldest daughter he has not yet managed to trace, her youngest has. “In the picture, she is the spitting image of Ann. She was three when her mother died and knew virtually nothing about her, not even her taste in music. I was able to tell her that she loved Olivia Newton-John, that we had been engaged, and that she didn’t get her fondness for water from a stranger.” Puzzle tour For her daughters, Verboog set up the special site www.samantha-ann.nl, where people can share memories of Ann. “The ad got a lot of responses. I tracked down her old opposite neighbour from England and neighbourhood girls who had played with her. About her Hague period, I know little. I am looking for an American friend who was married to an Iranian doctor and lived in the flat on De Brink in 1986. From her Schoevers period I am looking for fellow student Sandy; I hope girls who did that course in Arnhem in 1975-1976 will come forward. With a puzzle hunt for missing pieces, I am building a tribute to Ann and keeping her alive.” ++++++++++++++++++++++++++++++++++ Captions and headlines: The pile of airmail held back by his mother. “She didn’t want me to emigrate to South Africa,” he says. The obituary for Ann on 11 November 2022, exactly 31 years after her death. The search for Ann was and is one full of missing puzzle pieces for Rob Verboog. “Passed away so long ago already, all that time I was looking for her.” Pictures:Thijs Rooimans We started talking and didn’t stop. The pictures from a few years of happiness form handfuls of memories. On the left, the picture from Rob and Ann’s engagement period, in 1977. I always hated Christmas. I was intensely sad. |
